   
|
 All characters and trademarks are property of their respective owner. 'Free Soul' copyright belongs to Ebine Yamaji. All the rest by YURI.PL TEAM. |
  
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|
All characters and trademarks are property of their respective owner. 'Free Soul' copyright belongs to Ebine Yamaji. All the rest by YURI.PL TEAM. |
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Zgromadzone w oceanarium R’lyeh okazy morskiej fauny zostają wzbogacone o siedmiometrowego rekina tygrysiego. Informacja o gigantycznej bestii zostaje podana w wiadomościach, dzięki czemu dociera do Hinako, która postanawia zobaczyć wielkiego rekina na własne oczy. Kuroko zabiera więc swoją niewielką grupę młodych przyjaciółek na wycieczkę do oceanarium, w którym przy okazji ma szansę spędzić trochę czasu sam na sam z Chiyo. Spokój nie trwa jednak długo, ponieważ rekin wypluwa odciętą ludzką rękę, której nie zdążył jeszcze strawić. To wystarcza, by Kuroko rozpoczęła śledztwo.
Kuroko staje w końcu twarzą w twarz z przywódcą „Ousenkai”, który dał
się we znaki tokijskiej policji. Dzięki temu, zabójczyni ma możliwość
zamknięcia sprawy, jednak nie wszystkie pytania doczekują się
odpowiedzi.
Policja, której organizacja terrorystyczna Ousenkai wypowiedziała wojnę,
nie ma chwili wytchnienia. Ledwie udaje im się rozwiązać jeden problem,
zaraz pojawia się kolejny, co zmusza osoby znajdujące się na wyższych
szczeblach policyjnej drabiny kierowniczej do zaangażowania w walkę z
terrorystami wszystkich dostępnych im sił. Także Kuroko nie przebiera w
środkach starając się dotrzeć do znajdującej się pod budynkiem Komendy
Stołecznej kryjówki Ousenkai. Walka nadal toczy się na wielu frontach, a
zwycięzca może być przecież tylko jeden.
Dzięki dobrze zorganizowanej akcji, z eskortowanej przez policję karetki
ucieka Higaki Toukichirou, lider organizacji radykałów o nazwie „Lwy
Otchłani”. W następstwie tego zdarzenia zamordowanych zostaje trzech
członków Izby Reprezentantów oraz syn jednego z nich, zaś z policją
kontaktuje się sam Higaki, który teraz przewodzi „Ousenkai” -
organizacji zbrojnej, która pragnie wypowiedzieć wojnę całemu państwu.
Na domiar złego Higaki utrzymuje, że „Ousenkai” posiada broń chemiczną,
której zamierza użyć lada dzień. Rozpoczyna się żmudna walka z czasem,
tym trudniejsza, że macki przeciwnika okazują się sięgać dalej niż
mogłoby się wydawać.
Kiedy w Prywatnej Akademii Marimo dochodzi do wybuchu bomby, na miejsce
zostaje wysłana Kuroko, której zadaniem jest znalezienie i
unieszkodliwienie bombera. Śledztwo, które dopiero zaczęła prowadzić
bardzo szybko przynosi owoce, ponieważ do Kuroko zgłasza się jedna z
uczennic, przyznając się do podłożenia bomby. Sytuacja wydaje się więc
opanowana, a kobieta skupia się w pełni na genialnej nastolatce, która
była w stanie samodzielnie skonstruować bombę i tym samym wysadziła
część Akademii. Prawdziwy problem pojawia się jednak wtedy, kiedy na
terenie szkoły dochodzi do kolejnego wybuchu, a ten nie ma już nic
wspólnego z uczniowskimi niesnaskami i miłostkami.
Na tym etapie mojej przygody z „Murciélago” pokusiłabym się o
stwierdzenie, że Yoshimurakana słynie z silnie wahającego się poziomu
swoich historii. To raczy nas czymś naprawdę dobrym, ciekawym i
przemawiającym do czytelnika, to znowu otrzymujemy od niego raczej słaby
tomik, bez którego z powodzeniem moglibyśmy się obejść. A do której z
tych dwóch grup zaliczyć można piąty tom serii? Odpowiedź na to pytanie
nie będzie wcale trudna.
Jeżeli zapytamy przypadkowych dziesięć osób, co ich zdaniem charakteryzuje dobrą mangę, istnieje możliwość, że otrzymamy dziesięć różnych odpowiedzi. Jak to mówią, są gusta i guściki, toteż każdy z nas poszukuje w czytanych przez siebie tytułach czegoś innego. W czwartym tomie „Murciélago” Yoshimurakana trafił akurat idealnie w moje preferencje, dzięki czemu lektura okazała się naprawdę przyjemna. Po raz pierwszy zalety zdecydowanie przeważyły nad nielicznymi i raczej niewartymi uwagi wadami. Krótko mówiąc, w końcu otrzymujemy tom, który naprawdę wywiera na czytelniku wrażenie.
Przed dwudziestoma laty w Tokio grasował seryjny morderca, który zdzierał swoim ofiarom skórę z twarzy. Złapany i ukarany zgodnie z prawem, po latach wyszedł na wolność i wspiął się po szczeblach kariery, jako prezes dużej firmy. Zgodnie z wszelkimi założeniami, nie powinien już zabijać, a jednak policja znowu zaczyna znajdować oskórowane zwłoki. Podejrzenie pada na zbrodniarza sprzed lat, z którym Kuroko musi odbyć mało przyjacielską rozmowę. W tym samym czasie porwana wcześniej przez Koumori córka mężczyzny udaje się wraz z Hinako i jej koleżankami do parku rozrywki. Ile trzeba aby konwersacja dwóch morderców oraz niewinna zabawa grupki dzieciaków przerodziły się w krwawą jatkę?
Większość czytelników z całą pewnością niejednokrotnie spotkała się z
sytuacją, kiedy to pojedynczy tom większej serii okazuje się bardzo
trudny do oceny. Z jednej strony ma w sobie coś kuszącego, z drugiej nie
niesie ze sobą nic konkretnego. Tym samym jedni go polubią, inni zaś
znienawidzą. Tak też jest w przypadku drugiego tomu „Murciélago”, który
niełatwo jednoznacznie zaklasyfikować do udanych bądź rozczarowujących.
W obrębie tytułów spod znaku yuri, polski czytelnik miał do tej pory do
czynienia głównie z romantycznymi, niewinnymi historiami, które kręciły
się wokół tematu miłości. Wydawnictwo Waneko postanowiło zaserwować nam
jednak coś zupełnie innego i naprawdę mocnego. Dzięki „Murciélago”
ostrzeżenie „OD 18 LAT!” widniejące na obwolucie nabiera zupełnie innego
niż dotychczas znaczenia. Panie i Panowie, przygotujcie się psychicznie
na mangę, której raczej nie czyta się przy posiłku.
